WarRoom

Geloof, hoop en liefde op de Democratische Conventie (+FOTO’s)

09-09-2012 15:39

Voor mijn komst naar de Democratische Conventie in Charlotte, North Carolina was ik vooral benieuwd hoe het zat met de ‘enthusiasm gap’ tussen de Obama van 2008 en de Obama van 2012. Ik kwam er achter dat een nationale partijconventie de meest beroerde plek is om daar een goed beeld van te krijgen. Je hoefde in de Times Warner Cable Arena niet te vragen of mensen nog in Obama geloofden. Dit waren de partijgetrouwen die hardop hopen op “four more years” en de hardcore fans die nog steeds verzuchten “I just love that man.”

Dat er wel degelijk iets veranderd was, gaf president Obama zelf toe in zijn toespraak: “I recognize that times have changed since I first spoke to this convention. The times have changed, and so have I. I’m no longer just a candidate. I’m the President.” Een geweldige applaus regel was dat. Maar waarom eigenlijk? Obama geeft toe dat mensen cynischer zijn geworden in de jaren na zijn hope and change boodschap, en dat het logisch is dat hij als president minder populair is dan als veelbelovende kandidaat. Maar net dat regeltje “I’m the President” werkte als een tierelier voor degenen die hem liefhebben. Het stadion ontplofte en het was tevens de meest spraakmakende uitspraak op Twitter.

Voor journalisten en neutrale kijkers die de speeches van Obama al te vaak hebben gehoord was de lang verwachte conventiespeech maar zo zo. Ik was zelf ook niet onder de indruk , maar dat kan ook komen doordat ik vooral door mijn camera keek en de helft van de toespraak miste. En het viel ook om andere redenen niet mee om de woorden van de President mijn onverdeelde aandacht te geven. Achter mij zat een dame namelijk de longen uit haar lijf te schreeuwen. (“I came here with the purpose to lose my voice”). Dat was vrij hilarisch en redelijk oorverdovend. Het kan ook aan de vermoeidheid liggen. Conventies volgen zijn sowieso al een uitputtingsslag (weinig slaap, slecht eten, heel veel sprekers) en de Democraten hadden hun zaakjes zo slecht geregeld dat de irritatiegrens al op dag 1 was bereikt, met als hoogtepunt dag 2, toen het stadion voortijdig door de brandweer werd afgesloten en honderden journalisten, delegates en andere gasten dreigden de topspeech van Bill Clinton te missen.

Die speech van Clinton is in de media overigens beter ontvangen dan die van Obama zelf. Bill Clinton, die volgens insiders in realiteit maar een moeizame verhouding heeft met Obama, wierp zich op als een soort voorganger die het geloof in de Democratische messias weer moest herstellen: “President Obama started with a much weaker economy than I did. No President – not me or any of my predecessors could have repaired all the damage in just four years. But conditions are improving and if you’ll renew the President’s contract you will feel it. I believe that with all my heart.”

Steroptredens
De zaal stond in vuur en vlam toen Bill sprak (“he nailed it!”), en de avond ervoor bracht Michelle Obama de menigte al in vervoering. Een spreker als voormalig Michigan gouverneur Jennifer Granholm die op TV als volslagen gestoord overkwam, was in een opgezweepte arena een superster. Als je ergens in de nok van een kolkend stadion zit, komen de heftige armbewegingen en het geschreeuw minder spastisch over dan op de beeldbuis. Ook de komische speeches van John Kerry en Joe Biden sloegen in als een bom. Daarnaast waren er steroptredens van actrices Desperate Housewife Eva Longoria en Scarlett Johansson, en een diep ontroerend optreden van Gabby Giffords, de Afgevaardigde uit Arizona die een aanslag overleefde en nu al wankelend het podium opkwam om de Pledge of Allegiance af te leggen. En dan de muziek. Veel swingender dan bij de Republikeinen, er werd soms zelfs een heuse dance cam ingezet op delegates die hun beste moves lieten zien. Muzikale hoogtepunten werden verzorgd door Mary J. Blige, James Taylor en de Foo Fighters.

De stemming was echt minder uitbundig toen Obama zijn herverkiezingsspeech op gedragen toon afstak.  De jongedame achter mij hield op een gegeven moment ook op met gillen. Maar als je mensen vroeg wie hun favoriete spreker was, dan antwoordden ze trouw: “President Obama”. En als je vroeg, is er een verschil met vier jaar gelden? Ja, dat was historisch, “a breath  of relief”, maar deze verkiezingen zijn nóg belangrijker, en nóg spannender omdat Obama zijn werk af moet maken om het ongelijk van de cynici te bewijzen. Delegates die ik interviewde deden niets anders dan talking points oplepelen: De Democratische partij staat voor het échte, diverse Amerika (“Americans coming together” was ook het motte van de DNC in Charlotte) en Obama zou de natie ‘Forward’ helpen.

Fired Up
Het is de hardcore fanbase die aanwezig is op conventies, en die nog steeds gezamenlijk “FIRED UP! READY TO GO!” roeptoetert  in de wandelgangen en in de zaal. En ook dolenthousiast met uitgedeelde bordjes wappert wanneer de Vice-President spreekt:  “FIRED UP!” en “READY FOR JOE!”. Die bordjes waren razend populair. Ik wilde als souvenir ook wel wat exemplaren meenemen, maar een rood “FIRED UP” bordje ontbrak nog in mijn collectie. In de hal voor de uitgang van de Times Warner Cable Arena, zag ik een vrouw met een asociaal dikke stapel “FIRED UP” bordjes die ze snel in haar tas wilde stoppen. “Would you have a spare one?”, vroeg ik beleefd. “NO!”, blafte ze me toe. Ze had duidelijk nog een uitgebreide fanschare thuis die ze blij wilde maken.

Er mag dan een enthusiasm gap zijn tussen Obama ’08 en Obama ’12, de President heeft nog altijd een aanzienlijke achterban wiens liefde niet bekoeld is en die in hem blijft geloven. Ja, er is een verschil tussen de kandidaat Obama en de president Obama, maar er is nog steeds een nog groter verschil tussen de passie van zijn fanbase, en de het verstandshuwelijk dat de Republikeinen met Mitt Romney hebben gesloten. Op hoop kan je gekozen, maar niet herkozen worden, zo twitterde voormalig Romney adviseur Richard Grenell al. Maar als de liefde alles overwint, dan wint Barack Obama een tweede termijn.

Bertine Moenaff is redacteur voor de WarRoom en volgde voor DeJaap de Republikeinse en Democratische conventies. In verband met fair and  balanced heeft ze ook een Romney-Ryan yard sign in haar koffer, maar die is later vast minder waard.