Vicepresident Joe Biden, wat weten we eigenlijk van deze man? Stralende witte tanden. Een knappe man voor zijn leeftijd. Hij ziet er vrolijk uit, lijkt niet al te zeer gebukt te gaan onder het leven. Een sympathieke man. Een jongensachtige man. Wat wist ik toen hij aantrad als vicepresident onder Obama? Ik wist dat hij veel buitenlandervaring had. Hij was als senator jarenlang voorzitter geweest van de belangrijke en machtige buitenlandcommissie. Ergens in een artikel had ik gelezen over de tragiek in zijn leven: bij een auto ongeluk waren zijn vrouw en dochter omgekomen en zijn beide zoons zwaar gewond geraakt. Het leidde er toe dat hij geen appartement nam in Washington, maar altijd naar huis ging met de trein, zo’n anderhalf uur rijden om er zoveel mogelijk voor zijn zoons te zijn.
Vorige week zag ik hem op C-SPAN. C-SPAN is een wat suffe tv-zender dat rechtstreeks verslag doet van politieke bijeenkomsten, zonder onderbrekingen. Dat is op zich een unicum in Amerika en daardoor is het eigenlijk best aantrekkelijk. Geen duiding, geen lawaaiige commentatoren die zichzelf interessanter vinden dan de gebeurtenissen die ze becommentariëren. En vooral: what you see is what you get.
Biden dus. Hij sprak in een of andere saaie hotelzaal (conference room heet het daar) een groep van zo’n vierhonderd vrouwen toe. Het was de dag voordat hij wereldnieuws maakte door te zeggen dat hij “very comfortable” was met het huwelijk tussen mensen met hetzelfde geslacht. Maar daar sprak hij niet over met de vrouwen. Hij sprak over de Violence Against Women Act.
Eerst stond hij zeker vijf minuten bij het katheder een beetje voor lul achter de presidente van de vrouwenclub waar hij voor sprak. Deze vrouw trakteerde de aanwezigen eerst op een lange reeks bedankjes voor ongeveer iedereen die mee had geholpen de bijeenkomst mogelijk te maken. Biden stond er met een grijns achter en je zag hem denken: oke, ik had iets later naar het podium moeten komen.
Eindelijk was hij aan de beurt. De presidente introduceerde hem en dat hield mij gevangen. Ze kwam met een verpletterend verhaal over hoe Joe Biden vanaf de dag dat hij senator was geworden ergens begin jaren 70, had gestreden voor het op de agenda krijgen van het thema ‘Geweld tegen Vrouwen’. Vrouwen deden geen aangifte, als ze aangifte deden werden ze niet serieus genomen. Verkrachting binnen het huwelijk bestond als misdrijf niet. Jaarlijks worden er 2 miljoen vrouwen mishandeld door hun partners en lopen 15 miljoen kinderen een trauma op. De presidente vertelde dat het tot 1994 duurde voordat er een eerste voorzichtige wet werd aangenomen dat (huiselijk) geweld tegen vrouwen probeerde strafbaar te stellen en bescherming te bieden aan vrouwen die bij hun partner weg wilden.
Twee dagen daarvoor was ik in de Senaat geweest en had een deel van de discussie over de Womens Act bijgewoond. De zaal was vrijwel leeg. Vier of vijf vrouwelijke senatoren discussieerden met elkaar. Ik vroeg mijn begeleidster, de Chief of Staff van senator Bingamann, of het toeval was dat er alleen maar vrouwen aan het debatteren waren. Nee zei ze, bij vrouwenonderwerpen praten de vrouwen.
Het bleek niet geheel waar te zijn. Joe Biden had als mannelijke senator meer dan dertig jaar gestreden voor deze Violence Against Women Act. Hij was er om belachelijk gemaakt, maar na al die jaren had de Senaat de aanscherping van de wet van 1994 dan toch maar met een grote meerderheid aangenomen. Dat was ook de reden van de bijeenkomst, een feestje voor al die strijdsters met als voorman Biden.
In zijn speech aan de vrouwen in de zaal vertelde hij uitgebreid over de strijd die hij had gevoerd. Hij deed dat op zo’n buitengewoon sympathieke manier dat ik opeens de opvolger van Obama zag. Ik heb dankzij de rust van C-SPAN Joe Biden een stuk beter leren kennen: het is een humanist, een geweldige vent en wordt wellicht in 2016 de 45ste president van Amerika.
Niesco Dubbelboer is voormalig Tweede Kamerlid, directeur van de PvdA en organiseert in de verkiezingsweek een reis naar Washington.
