Daar sta je dan, op een podium in Boston. Je hebt zojuist zo’n 70 procent van de stemmen gewonnen in je thuisstaat en het lijkt tijd voor een feestje. Maar terwijl je vrouw je aankondigt als de toekomstige president van Amerika en jij je zou moeten concentreren op de woorden die je zo moet spreken, dwalen je gedachten af naar die verloren voorverkiezingem in Georgia en Tennessee en de spannende strijd in Ohio.
Mensen denken vaak dat een politieke campagne in Amerika een machine is en dat de kandidaten robots zijn. Alles gebeurt volgens een uitgedacht plan. Maar ook in Amerikaanse politiek gaat het om gewone mensen met gewone menselijke emoties. Terwijl Romney op dat podium stond te wachten tot zijn vrouw klaar was met alle bedankjes en hij zijn aanhangers mocht toespreken, vroeg ik me af wat er door zijn hoofd ging.
Het eerste waar ik aan moest denken was het gevoel van onbeantwoorde liefde. Iedereen kent dat gevoel wel. Dat meisje in de klas of die jongen op je werk waar je de hele tijd achteraan loopt en waar je de hele tijd met je hoofd bij bent, maar die jou niet ziet staan. Vier jaar geleden heeft Romney al geprobeerd die vrouw van zijn dromen, de Republikeinse kiezer, het hof te maken, maar tevergeefs. Ze viel voor de vlotte babbel, de Straight Talk Express van John McCain.
Romney had toen op kunnen geven, bij de pakken neer kunnen gaan zitten, maar deed dit niet. Als een ware Wile E. Coyote die er niet in was geslaagd om Road Runner te pakken te krijgen, besloot Romney het nogmaals te proberen. Back to the drawingboard. Vier jaar nam Romney de tijd om een nieuwe poging te wagen, om zijn plannen te smeden. Het moest de beste valentijnsdate ooit worden om haar definitief voor zich te winnen.
Hoe reageerde zijn grote liefde? Die keek naar Sarah Palin en Donald Trump. Naar Michele Bachmann en Rick Perry. Naar Herman Cain, Newt Gingrich, Rick Santorum, terug naar Gingrich en weer Santorum of toch Gingrich? Alles om maar niet op een date met Romney te hoeven. Hij was die jongen die als laatste gekozen wordt bij de gymles. Hij speelde niet mee met voetbal omdat hij iets met een bal kon, maar omdat het moest van de leraar.
Toen ik me deze waarschijnlijke gedachtegang van Mitt realiseerde, kreeg ik in eerste instantie met hem te doen. Dat medelijden werd echter al snel omgevormd in een nieuw gevonden respect. Hoeveel afwijzingen heeft hij al geïncasseerd, geaccepteerd en naast zich neer gelegd om met een glimlach door te gaan? Eigenlijk hoop ik wel dat hij de nominatie wint zodat hij elke hopeloze romanticus en verstokte vrijgezel de hoop kan laten putten uit het idee dat de aanhouder wint.
Vlak voor ik hier vanochtend heen kwam, kwam het verlossende woord: Romney heeft ook Ohio gewonnen. Het is een stap dichter bij de overwinning voor Romney en voor de langzame liefde. De hopeloze romanticus in mij wordt daar blij van.
Adriaan Andringa is hoofdredacteur van de WarRoom en sprak deze column vanochtend uit tijdens de All American Breakfast van BKB in de Stadsschouwburg in Amsterdam.
